De klassieke voorwaartse buiging uit mijn kindertijd leek als doel te hebben met gestrekte benen met je handen bij de grond te komen. Zoals voor veel ‘stijvere’ mensen, en zeker mannen was dat een onmogelijke opdracht die alleen resulteerde in een scheurend pijnlijk gevoel in de achterzijde van de benen, en hoe vaak ik dat ook oefenende, er kwam geen verbetering in… Die oefening werd ook gebruikt als onderdeel van een test voor fysieke fitheid en flexibiliteit.

Een voorwaartse buiging op die manier uitgevoerd resulteert bijna altijd in het inverteren van de natuurlijke kromming van de onderrug: de onderrug wordt bol naar achter geduwd om naar ver genoeg naar voor te kunnen buigen, ondertussen wordt de buik helemaal verkort en soms zelfs ingetrokken. Het resultaat hiervan op langere termijn is dat je onderrug gekwetst raakt, uiteindelijk met bulging en discus hernia tot gevolg.

Terwijl net veel mensen yoga willen doen om een gezonde rug te krijgen komt deze fout nog te vaak voor. Het is absoluut belangrijk dat de wervelkolom in de natuurlijke kromming blijft. De check voor jezelf is dat je buik zo lang mogelijk én ontspannen blijft. (dus geen smileys in je buik 🙂 ) Om dit te kunnen moet de buiging vooral komen doordat het bekken kantelt in de heupgewrichten.

Dus de voorwaartse buiging is niet in de onderrug, maar wel in de heupen! De grootste beperkende factor hier zijn niet de achterzijde van de benen (hamstrings) maar vooral de bilspieren (gluteï). Vandaar dat we in yoga die bilspieren op allerlei manieren versterken en langer maken met heupbuigers.

Hou je onderrug gezond!